Εν αρχή ήταν το part1. Μετά ήταν το part2. Μετά έσκασε το part3. Και σήμερα τελειώνω το διήγημα "Και τα δυο, με σοκοφρέτα" με το τέταρτο μέρος. Απολαύστε το. Και αύριο θα το ποστάρω όλο μαζί να το βλέπετε σαν κατεβατό, να το βλέπουμε όλοι, να γουστάρουμε. Φιλούμπες...
Η Άσπα με κοιτούσε και με αντρίκια σοβαρότητα και γυναικείο αυθορμητισμό μου εξηγούσε πως ένιωθε για αυτό που της συνέβαινε.
- Όχι Μήτσε, δεν κάνω πλάκα, έγινα άντρας! Από εκείνη την μέρα δεν ξανάνιωσα σα γυναίκα. Σηκώνομαι τα πρωινά και έχω πάντα την αίσθηση ότι στον καθρέφτη θα δω πιο στιβαρά μπράτσα, πιο πολλές τρίχες πάνω μου, ότι δε θα δω στήθος, ότι θα έχω κοντά μαλλιά και γένια κάποιων ημερών. Τα πόδια μου άρχισα να τα σιχαίνομαι γιατι μου φαίνονται γυναικεία και λεπτεπίλεπτα. Τα χέρια μου επίσης. Βλέπω τις καμπύλες του σώματός μου και απογοητεύομαι. Η περιόδός μου πάντα αργεί σα να μη θέλει να έρθει. Και όταν έρθει ξενερώνω τη ζωή μου. Δεν έχω καταλάβει τι γίνεται αλλά είμαι άντρας πια.
Άκουγα προσεκτικά κάθε λέξη της. Το εννοούσε και το πίστευε. Δεν είχε καμιά αμφιβολία. Ακόμα κι εγώ είχα λιγότερες πια. Προσπάθησα να τα ξεμπλέξω.
- Από τότε τί έκανες, έγινε κάτι άλλο; Ξαναείδες αυτή τη Ζωή; Είχατε σχέσεις;
- Με τη Ζωή χαθήκαμε. Μετά το περιστατικό αυτό ξαναδοκιμάσαμε να κάνουμε έρωτα αλλά δε μας βγήκε. Τη ρώτησα πολλές φορές για το τί ήταν αυτές οι σοκοφρέτες. Δε θυμόταν όμως τίποτα. Από τη στιγμή του τηλεφωνήματος που της έκαναν για να πάει να τις πάρει μέχρι να συνέλθουμε από το τριπ μέσα στη δικιά μας έκσταση είχε ένα τεράστιο κενό ωρών. Έψαξα να βρω ακόμα και τα περιτυλίγματα από τις σοκοφρέτες που είχαμε πετάξει πάνω στο μωβ τραπεζάκι του σαλονιού της. Ακόμα και στα σκουπίδια έψαξα, μήπως την κάνω να θυμηθεί. Δε βρήκα τίποτα. Σαν να μην τις φάγαμε ποτέ.
- Αυτή ένιωθε μετά το ίδιο με σένα; Σαν άντρας;
- Αυτή σα να το ξόρκισε. Εκεί που δεν τα λέγαμε για καιρό έμαθα πως βρήκε ένα γκόμενο πριν από μερικούς μήνες και συζούν ευτυχισμένοι, πάνε λέει προς γάμο. Αλλά όταν την πέτυχα μια μέρα τυχαία να φεύγει από το σπίτι κάποιου κοινού μας φίλου έκανε σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Είδα μια αδιαφορία μαζί με μια μικρή εχθρικότητα απέναντί μου. Δεν κατάλαβα αν είχε ποτέ παρόμοια συναισθήματα με τα δικά μου μετά τις όποιες επαφές μας. Φάνηκε όμως σαν κάτι να την έτρωγε.
Μετά από όλα αυτά έμεινα για λίγο σκεπτικός να την κοιτάζω. Τη φαντάστηκα σαν άντρα. Σαν ένα άντρα που τον έλεγαν Θέμη. Με μακρύ μαύρο μαλλί όπως το δικό της, έναν λιγνό άντρα ντυμένο με τζηνάκι και καρό πουκαμισάκι. Με λίγα γένια. Με διαπεραστικό βλέμμα. Όμορφο. Ωραίο τύπο ρε παιδί μου. Η Άσπα με κοίταγε κι αυτή. Μου είχε γραπώσει το χέρι με το δικό της γεμάτο λιωμένο παγωτό φυστίκι γλιστερό χέρι. Εγώ συνέχισα να βλέπω μέσα της το Θέμη. Το άλανι, τον τυπά. Κι όμως μου άρεσε. Μου άρεσε ότι ο Θέμης μου ασκούσε μια φοβερή έλξη. Όπως παλιότερα μου ασκούσε και η Άσπα με τον ίδιο τρόπο. Σαν να μη με ενδιέφερε ότι είχε μια δυνατή αντρική πλευρά πια. Σαν να τη γούσταρα περισσότερο τώρα.
Έτσι λοιπόν έκανα πέρα ότι υπήρχε στο τραπέζι και τη φίλησα. Τη φίλησα παθιασμένα και το ίδιο παθιασμένα φίλησα και το alter ego της που έφτιαξα στο μυαλό μου, τον Θέμη. Ανταποκρίθηκαν και οι δύο εξαιρετικά. Άφησα ένα δεκάευρο στο τραπέζι και φύγαμε ήρεμοι αλλά βιαστικά. Όχι, δεν ένιωσα καθόλου να ξυπνάει μέσα μου μια γυναικεία πλευρά. Αυτή η ιστορία όμως με είχε *αυλώσει τόσο πολύ που τους ήθελα τώρα. Και το είδα στα μάτια τους, με ήθελαν κι εκείνοι. Και οι δύο.
Το ραντεβού για τη δουλειά μου είχε προ πολλού περάσει και το τελευταίο που σκεφτόμουν αυτή τη στιγμή ήταν να πουλήσω χέστρες η μπιντέδες. Ποτέ δε ρώτησα ποιόν περίμενε η Άσπα όταν είχαμε βρεθεί τυχαία. Απομακρύνθηκαμε απλά προς το μετρό σαν υπνωτισμένοι ο ένας από τον άλλο, θέλοντας να πάμε κάπου κατάλληλα. Κατάλληλα για να εξερευνήσουμε το πάθος μας. Στο δρόμο περπατούσαμε με γρήγορο βήμα και δε σταματήσαμε να κρατιόμαστε χέρι χέρι πάρα μόνο μια στιγμή. Τη στιγμή που δύο πράσινες σοκοφρέτες μου έκλεισαν το μάτι από το περίπτερο. Πήγα εκεί, τις αγόρασα και έδωσα τη μία στην Άσπα.
Τις φάγαμε βουλιμικά, δώσαμε ένα καυτό σοκοφρετένιο φιλί και μπήκαμε στο μετρό σα σίφουνες.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου