Η Άσπα πήρε μια βαθιά ανάσα για να περιγράψει το γαϊτανάκι που ακολούθησε.
- Εκείνο το βράδυ θυμάμαι ελάχιστες στιγμές. Τρίπαρα για αρκετές ώρες, περπάτησα σε βουνά καλυμμένα με πράσινο χιόνι, είδα μεγάλες πινακίδες φτιαγμένες από καουτσούκ να γράφουν "Λεφτά υπάρχουν", έφαγα γουρουνοπούλα σε ύπουλες στοές της Αθήνας μαζί με αρουραίους με ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά, είδα τον Ανέστη Βλάχο να οδηγεί στο πεδίο της μάχης έναν στρατό από ρακούν, συζήτησα με τέσσερα όντα από τον μακρινό δορυφόρο του Δία, τον Γανυμήδη, που έμοιαζαν στη φάτσα με ελάφια και ήταν τόσο αλτικά όσο ο Σεργκέι Μπούμκα.
- Τριπάκια μέσα στη σοκοφρέτα; Έξυπνο! Γάτα η Ζωή...
- Μήτσε ειλικρινά δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι σε όλη τη διάρκεια αυτού του οπτικοακουστικού ντελίριου ένιωθα να με κυριεύει ένα συναίσθημα ηδονής που όλο και μεγάλωνε. Είχε αρχίσει να καλύπτει τα πάντα, να τα σβήνει όλα γύρω μου εκτός από τον καινούργιο μου κόσμο για αρκετή ώρα. Το ένιωθα να αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο και ακόμα και τη στιγμή που άρχισα να συνέρχομαι ήταν έντονο, μπορεί και εντονότερο. Το θέμα είναι όμως τί έγινε όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο ξανά, μετά το τριπ.
- Πες μου ότι δεν ήταν κάτι κακό τουλάχιστον. Γιατί καμιά φορα...
- Το αν είναι καλό η κακό θα το κρίνεις από μόνος σου. Με το που άρχισα να καταλαβαίνω τί γίνεται ακριβώς, βρέθηκα σε μια κατάσταση χωρίς προηγούμενο για μένα. Εγώ και η Ζωή ήμασταν εκστασιασμένες στο κρεβάτι μου. Το πως είχαμε φτάσει εκεί από το σπίτι της και με ποιές ενδιάμεσες στάσεις δεν μπορώ να το ξέρω. ΄Ημασταν χωρίς ρούχα και προφανώς χωρίς αναστολές και κάναμε έρωτα συνεχόμενα, πιθανότατα για πολλές πολλές ώρες, το νιώθαμε και οι δύο στα κορμιά μας. Καταλαβαίναμε τι συμβαίνει, δε μας ένοιαζε καθόλου, είχε δημιουργηθεί μεταξύ μας μια ροή πάθους, η ηδονή μας είχε φτάσει σε επίπεδα που δεν είχαμε ξαναζήσει! Με λίγα λόγια, δεν έχω ξανα*αμηθεί έτσι σε ολόκληρη τη ζωή μου...
Η Άσπα όταν έλεγε αυτή τη φράση φαινόταν να την εννοεί 100%. Με κοίταγε έντονα για να καταλάβω τα συναισθήματά της, τα χείλη της είχαν μια υποψία τρέμουλου και το χέρι της είχε σφίξει τόσο πολύ το παγωτό που κράταγε με αποτέλεσμα πράσινες σταγόνες από το φυστίκι να τρέχουν πάνω στο μανίκι της. Είχε αναστατωθεί μα παράλληλα είχε σκοτεινιάσει. Χαμογέλασα με νόημα γιατί όλη αυτή η υπόθεση κάπως με διασκέδαζε. Και της μίλησα.
- Ακόμα δεν βρίσκω κάτι κακό σε όλη αυτή την υπόθεση ρε Άσπα. Ποιό είναι το θέμα; Ότι σου αρέσουν οι γυναίκες; Είσαι bi; Δεν βρισκω κάτι από αυτά άσχημο, ίσως να το είχες μέσα σου από πριν και να το ανακάλυψες τότε. Μπερδεύτηκες μήπως; Τί έγινε τελικά;
- Ακόμα δεν ξέρω να σου απαντήσω. Ακόμα μου αρέσουν οι άντρες. Μου αρέσουν και κάποιες γυναίκες, το ομολογώ. Αλλά από εκείνη τη μέρα έγινα άντρας.
Το είπε σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Νόμιζα πως ειρωνευότανε. Το χαμόγελό μου έγινε γέλιο. Η Άσπα δε γελούσε όμως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου