Μια αποτυχημένη σέντρα του Μεξικού
θα ανάψει το αίμα σου.
Θα μοιάζει η θερμοκρασία με του φίλου
που περίμενε κάτι από την Βραζιλία.
Η ζωή διαδραματίζεται ανάμεσα στο γαμώτο μου και το γαμώ την τρέλα του.
Είναι ωραίες οι καταστροφές της καθημερινότητας.
Καθυστερήσεις στη νωχελικότητα.
Δε μπήκε το γαμίδι.
Πάλι κουβά πήγαμε.
Ίσως καλύτερα Κούβα.
Ίσως και όχι.
Θα δείξει.
Γιατί ο καθρέπτης δείχνει εμένα;
Είμαι εγώ ή κάποιος άλλος;
Ένα τοτέμ που έχτισα για να λατρεύω
ή ένα είδωλο που αποκρούω;
Θα αντέξω να είμαι εκεί για πάντα;
Εκεί μέσα έχω κρύψει τα πιο ποταπά μου όνειρα.
Εκεί έχω γειώσει όλες μου τις ροές.
Πάνω του το φως με διαγράφει και με προδίδει.
"Κοίτα με", μου λέει. "Μην ξεχνάς ποιος είσαι. Μελλοθάνατε, τα φωτόνια σε χαιρετούν."
Κι εγώ ξεπλένομαι από το φως, έστω και με τύψεις.
Περισσότερο προτιμώ το σκοτάδι.
