Με τις σκιές και τις ηλιακτίδες τους, με τα πάνω και τα κάτω.
Με όλα τα ελαφρά σημάδια τους στην ύπαρξή σου.
Τυφλός εσύ, ακολουθείς.
Αλλά έρχεται η στιγμή, αυτή που απλά το βλέπεις: Ναι, είσαι στη σειρά ο πρώτος!
Αυτός που δε φαίνεται. Ο αόρατος.
Αυτός που από μέσα του διακρίνεις μόνο αχνά ότι θα ακολουθήσει.
Είσαι η πέτρα που θα κυλήσει αργά και αθόρυβα στην πλαγιά και θα κάτσει στον πάτο του ποταμού.
Βαθιά κι απόμερα.
Ο μικρός σεισμός που θα επαναφέρει την τεκτονική ηρεμία.
Που θα τρίξει το κρεβάτι τους και θα αλλάξουνε πλευρό.
Αυτό που λίγοι θα το δουν, λίγοι θα το φοβηθούν.
Κάποιοι θα το θαυμάσουν, πολλοί θα το ξεχάσουν.
Μα όλοι θα θυμούνται το πριν, θα προσπεράσουν το τώρα, θα περιμένουν το μετά.
Κι ενώ αυτό θα'ρχεται, εσύ θα είσαι μέσα σ'εκείνο το βυθό, μακριά στο διάστημα πάνω στο σεισμικό κύμα, μικρή ανάμνηση στο βάθος κάποιων κεφαλιών. Ίσως και κανά δυο καρδιών. Ίσως...
Θα ποθείς απερίσπαστα πάλι να υπάρχεις.
Διάφανος.
Με άγνοια κι αθωότητα ότι από εκεί δε σε κουνάει κανείς.
Δεν πονηρεύεσαι. Δεν το θες. Δεν είσαι Σωστός.
Κάνεις πάντα το Λάθος.
Θα είσαι πάντα στη σειρά ο πρώτος!
