Ας πουλήσουμε λίγο έρωτα και ευδαιμονία, λίγο παραμύθι. Πάμε να φιληθούμε μέσα σε ένα κοκτεϊλόμπαρο, σε μια γνωστή πολυσύχναστη πλατεία, μέσα σ'ένα γεμάτο μοδάτο καφέ, σε ένα πάρτυ που σίγουρα θα έχει απίθανο χαβαλέ. Να προβάρουμε λίγο την ευτυχία μας, μήπως μας έρχεται κοντή. Να την απλώσουμε σε μια παραλία που καταφθάσαμε εμείς πρώτοι και όχι οι άλλοι, αυτοί που είναι οι ορδές των βαρβάρων. Δηλαδή εμείς.
Δυο τρεις φωτογραφίες, ένα βίντεο, δυο παρωπίδες, μια έτοιμη φωλιά. Έτοιμη για να κουρνιάσουμε, πάνω σε ένα ζεστό κλαδί ενός δέντρου που μόλις πυρπολήσαμε. Τόσο μουδιασμένοι όμως που η ζέστη δε μας ακουμπά. Έχει γίνει πια ψύχρα.
Και να μη ζήσουμε κάτι αληθινό, να μη δούμε χωρίς γυαλιά και τυφλωθούμε, να μην κλονίσουμε καμιά λεπτή και βαθιά ισορροπία. Από τρόμο μήπως η πραγματικότητα μας ευνουχίσει, μας σκοτώσει. Εμάς, τους βαρβάρους.
Εμάς.
Που δε θέλουμε να δούμε μέσα μας. Μέσα στους άλλους. Χωρίς φόβο.
Που δε θέλουμε να ζήσουμε.
Μόνο να επιβιώσουμε πάνω στα συντρίμια που αφήνουμε πίσω μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου