Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Λίπασμα

Νόμιζα πως είχα ένα πρόσωπο, δυο χέρια,
δυο μάτια άγρυπνα για σένα, ένα ρεύμα δυνατό.
Κι αυτό μου έφτανε.
Αλλά σαν να μη σκέφτηκα πως όταν δεν κοιμάμαι,
και με τη σκέψη σου μαζί αποσυντίθεμαι,
τότε η ζωή συμβαίνει κάπου μακριά μου.

Πλάνη η ζωή, όμως θα σου θυμίζει άνθρωπε, μικρέ,
πως δε θα είναι εδώ όταν την ποθήσεις.
Θα είναι εδώ όταν το θελήσει, κι εσύ πρέπει να βιαστείς και να την πιάσεις.
Να απλώσεις το χέρι, να χιμήξεις, να σαλτάρεις στην απέναντι πλευρά.
Κι ίσως να πονέσεις, να πεισμώσεις, να κλάψεις,
να αφήσεις κάτω σάλιο, αίμα, ψυχή, τον εαυτό σου.
Μελανιασμένο και αδρανή, στεγνό και ανίδεο.
Θολό γιατι δεν τον γνωρίζεις πια. 
Κάτι μπορεί να σου θυμίζει. Κάποιον που ήξερες.

Κι ένα ένα τα κομμάτια, θα σηκωθείς και θα τον χτίσεις.
Όταν ολα θα ταιριάζουν θα υψώνεσαι, θ'ανθίζεις.
Πάνω στο κόκκινο χώμα που λίπανε το είναι σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου